Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Στιχομένη Δευτέρα - Δεν είναι αργά (5/10)


Δύο φοιτητές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, στον 1ο όροφο μίας πολυκατοικίας, περνάνε μαζί λίγες ώρες. Οι ώρες που περνάνε μαζί είναι πάντα λίγες. Δεν σπουδάζουν στην ίδια πόλη. Είναι μαζί εδώ και τρία χρόνια. Όταν βρισκόντουσαν, ποτέ δεν σκέφτονταν την απόσταση.

Ποτέ μέχρι εκείνη τη μέρα. "Δεν αντέχω άλλο", της είπε. "Όταν σε βλέπω είναι σαν να παίρνω τη δόση μου. Τη δόση μου για ν' αντέξω. Και μετά πάλι τα ίδια", της είπε. Αυτή έβαλε τα κλάματα. Ένα κλάμα σπαραχτικό, απελπισμένο. Δεν ήξερε τη λύση. Ήξερε, όμως, ότι τον αγαπούσε. "Αν δεν είδες χελιδόνια, μην πεις πως είναι αργά", του είπε.

Δύο νεαροί, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, στον 2ο όροφο μίας πολυκατοικίας, ζουν εδώ και λίγους μήνες στο ίδιο διαμέρισμα. Δύο χαρακτήρες μπερδεμένοι, αλλά ερωτευμένοι. Τις περισσότερες μέρες ήταν ευτυχισμένοι που αποφάσισαν ν' ανοίξουν το δικό τους μικρό σπίτι.

Εκείνη τη μέρα, όμως, όλα ήταν διαφορετικά. "Ένα φιλί ήταν μόνο, στ' ορκίζομαι. Δεν ξέρω γιατί το έκανα", του είπε. "Βρίσε με, πες μου ό,τι θες, αλλά μη μ' αφήσεις, ζωή μου", του είπε. Το βλέμμα του άδειο. "Πως να πιστέψω τώρα, μετά από τόσα ψέματα;", της είπε.

Δεν είναι αργά (Στίχοι - Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου,
Εκτέλεση: Ανδριάνα Μπάμπαλη)



Ένα ζευγάρι, ένας άνδρας και μία γυναίκα, στον 3ο όροφο μίας πολυκατοικίας, ζούνε τα τελευταία 15 χρόνια μαζί. Έχουν δύο παιδιά. Στην αριστερή άκρη της ζυγαριάς υπήρχε έρωτας, όνειρα, σχέδια, δημιουργικότητα. Στη δεξιά άκρη της ζυγαριάς ανέβηκαν υποχρεώσεις, οικονομικές δυσκολίες, ρουτίνα, αγάπη. Πριν 15 χρόνια ο αριστερός ζυγός έστεκε ψηλά. Τώρα στέκει μόνος του ο δεξιός.

"Κάποτε με χαϊδεύες για να κοιμηθούμε αγκαλιά. Τώρα με χαϊδεύεις για να μου πάρεις το τηλεκοντρόλ", του είπε. "Ποτέ δεν θα γίνουμε όπως παλιά. Είναι πολύ αργά", του είπε. Αυτός ήξερε ότι είχε δίκαιο. "Αν θες, μαζί σου θα χορέψω απ' την αρχή τα βήματα", της ψιθύρισε και την πήρε μία παιδική αγκαλιά.

Ένας κύριος, κοντά στην ηλικία της σύνταξης, στον 4ο όροφο μίας πολυκατοικίας, ζούσε μόνος του σ' ένα διαμέρισμα εδώ και πολύ καιρό. Τις περισσότερες μέρες προσπαθούσε να μη σκέφτεται. Πήγαινε στο καφενείο με τους φίλους του, έβλεπε τηλεόραση.

Εκείνη τη μέρα, όμως, δεν βγήκε. Ήταν από εκείνες τις μέρες που τη σκεφτόταν. Την έχασε όταν δεν ήταν έτοιμος να την έχει. Και όταν ήταν έτοιμος την είχε ήδη χάσει. Και μετά την περίμενε. Για μέρες. Για μήνες. Για χρόνια. Όλοι του έλεγαν να την ξεχάσει αλλά αυτός εκεί. "Κι αν είναι αργά, δεν είναι αργά για θαύματα".

Υ.Γ: Πάντα με άγγιζε η μουσική παραπάνω από τον στίχο. Γι' αυτό στα 10 αυτά κεφάλαια έσπρωξα τον εαυτόν μου να... ακούσει καλύτερα. Και μετά προσπάθησα να βρω πρωταγωνιστές και ιστορίες. Για 10 Στιχομένες Δευτέρες.




by Dominic

3 σχόλια:

  1. ωραίο ! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά και η φθορά ειναι δύσκολος αντίπαλος . Περισσότερο μελαγχολία μου φέρνει το τέλος .

    ΥΓ. Η φωνη της Μπάμπαλη μου αρέσει πολύ, είναι ιδιαίτερη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα ωραίο κολάζ από ζωές και προβληματισμούς ανθρώπων ντυμένες με ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι... και η Στιχομένη Δευτέρα συνεχίζει ακάθεκτη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και μένα μελαγχολία μου βγάζει η αλήθεια είναι. ναι μεν δεν είναι αργά, αλλά ο κύριος περιμένει μόνος..μέχρι πότε? όπως και να έχει ήταν μια ακόμη υπέροχη στιχόμενη δευτέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή